One month at MoP

De tijd vliegt! Ik ben inmiddels al een maand en één dag in Zuid-Afrika, dus ik zit al op eenderde (shock). Safe to say dat ik helemaal gewend en gesetteld ben hier aan de andere kant van de evenaar. Zo’n 80% van de namen van de kinderen is inmiddels opgeslagen in mijn brein (er wonen hier 65 kinderen, plus de 15 extra namen van mijn klasje), dus ook op het project ben ik inmiddels op mijn plek.
Ik heb van een aantal mensen de vraag gekregen hoe zo’n dag er nou uitziet. Het gaat ongeveer zo: Doordeweeks gaat de wekker om 7:15. Klinkt erger dan het is, want je bent meestal om half zeven al wakker omdat het zo vroeg licht is. Daarnaast beginnen dagen hier heel vroeg en eindigen ze ook vroeg, met als voorbeeld dat wij laatst om 9 uur de laatste gasten waren in een restaurant en dat ze toen al begonnen met opruimen en schoonmaken.
Het eten is trouwens “normaal”, als in dat we niet elke dag gekke Afrikaanse prutjes eten. We doen onze eigen boodschappen in een winkel die zou kunnen doorgaan voor een Nederlandse Jumbo. Op maandag en donderdag gaan we met een van chauffeurs van het project naar de supermarkt. We doen dan ’s ochtends eerst een deel van ons ochtendprogramma en vertrekken dan rond 10 uur.
Het dagelijkse ochtendprogramma bestaat uit helpen bij Grade R, wat vergelijkbaar is met de kleuters in Nederland. Twee weken geleden is er bij MoP een begin gemaakt aan het invoeren van het Montessori systeem, waardoor er nu, naast de lerares en 2 vrijwilligers, een vrouw met Montessori-achtergrond helpt/het overneemt in de klas. Iets voor achten wordt de eerste lading kinderen gedropt. Omdat de meeste kinderen in primitieve huisjes in de buurt wonen, doet een van de chauffeurs van het project ’s ochtends een rondje om de kindjes op te halen. Met het eerste deel van de kinderen doen we een beetje gymnastiek om op te warmen en het brein te wekken. Daarna vormen de kindjes een rij. Op één na, want dit ene kindje mag bij de deur staan en een hand geven en “good morning” zeggen tegen alle andere kindertjes uit de rij. Binnen krijgen ze een beker water, en daarna gaan ze aan de slag. Ieder kind mag een eigen activiteit uitkiezen, zoals bijvoorbeeld kleuren, een vormenspel of een groente- en fruitspel. Dit doen ze tot 10 uur, daarna is het tea-time. Dan hebben wij even pauze en daarna is het deels buiten spelen en deels activiteiten doen of lezen tot 12 uur. Dan is het lunchtijd en is ons ochtendprogramma afgelopen.
De rest van een doordeweekse dag besteed ik onder andere in de art room, waar ik persoonlijke begeleiding geef aan een zeer getalenteerde 12-jarige jongen. Daarnaast helpen de andere vrijwilligsters en ik bijna dagelijks in de huiswerkklas, waar we een op een met de kinderen gaan zitten en bijvoorbeeld samen lezen. Verder gaan we ‘s middags wel eens mee met de chauffeur van het project, met het thuisbrengen van de kinderen van de Daycare en Grade R. Ook zijn we wel eens in een van de huisjes te vinden. Er zijn rond de 11 huisjes en in ieder huisje wonen zo’n 5 a 6 kinderen met de huismoeder die voor ze zorgt. In een huisje kan je bijvoorbeeld helpen met huiswerk, de baby’s voeden/in bad doen, of gewoon even kletsen met de kinderen en de huismama. Naast bovenstaande zijn er nog allerlei andere (kleinere) activiteiten waar je bij kunt helpen. Wel moet je zelf initiatief tonen. Ze zijn hier niet zo van de tijd of van het plannen. Als je er bent is dat ok, zo niet is dat ook prima en als je jezelf 10 weken wil opsluiten in je eigen huisje zal er hoogstwaarschijnlijk niemand zijn die zegt dat je iets moet doen. Dit was in het begin heel erg wennen, maar ik heb hierdoor heel erg geleerd mezelf ergens toe te zetten en actief te blijven, wat achteraf gezien natuurlijk ook het allerleukst is! Ik ben niet 12 weken in Zuid-Afrika om alleen maar achterover te leunen en van het zonnetje te genieten.
Inmiddels zit ik al op zo’n 1200 woorden en dat zou ik zo kunnen vertienvoudigen. Er gebeurt hier namelijk iedere dag ontzettend veel! Ik ga proberen in vogelvlucht te vertellen wat ik de afgelopen 2 weken zo’n beetje heb meegemaakt, anders wordt het blog te lang en stoppen jullie met lezen (als dat niet al gebeurd is) (grapje, het is natuurlijk vet interessant).
Een van de chauffeurs van het project speelt met zijn band iedere vrijdagavond in een hotel. Joyce en ik zijn twee weken geleden voor het eerst mee geweest. Eerst reden we vanaf het project mee naar zijn huis, waar we zijn vriendin en stiefzoon hebben leren kennen, terwijl hij zich voorbereidde. Bij het hotel konden we eerst buiten van het (uitzicht van het) strand genieten, en daarna van het eten in het hotel en natuurlijk de live muziek! Het was zo fijn om even een avondje van het project weg te zijn. Mother of Peace en de kinderen zijn ontzettend leuk, maar vanwege veiligheid kunnen we niet (zonder begeleiding) het terrein af. Je bent dus 24/7 omringd door de kinderen en hebt 0 privacy. Geeft niks, maar dat maakt zo’n avondje extra leuk. Zo leuk dat we afgelopen vrijdag weer mee zijn geweest, en deze keer gingen 2 andere vrijwilligsters en het hoofd van MoP ook mee.
Vorig weekend had ik een weekendtrip naar de Wildcoast. 6 uur rijden van het project en we zaten in het “vakantiehuisje” (= een kamer met 5 bedden en een keuken, en een aparte badkamer) van de tourgids. Prachtig uitzicht over het strand, waar we dolfijnen hebben gespot. Verder liepen er allemaal koeien, geiten en ezels op het strand. Maarja, die lopen in het hele land ook over de weg, dus dat was niks nieuws. Overdag hebben we een aantal wandelingen gemaakt, waarvan eentje naar het gevaarlijkste strand ter wereld, Second beach in Port st. John. Daar zijn namelijk heel veel haaien die een hap uit je been nemen met als gevolg dood door bloeding of shock. Onnodig te vermelden dat we daar dan ook niet gezwommen hebben (ook al waren er wel lifeguards, maar die sliepen). ’s Avonds sliepen we in slaapzakken en verassend genoeg zaten er muggen, die als vrijetijdsbesteding graag in mijn oor rond zoemden, waardoor ik geen hele fijne nachten heb gehad. Maar mij hoor je niet klagen, want ik was het hele weekend dolgelukkig met alle prachtige natuur en geweldige stranden.
Afgelopen zaterdag ben ik naar Oribi Gorge geweest met dezelfde tourguide als van de Wildcoast. Uurtje rijden en onderweg nog zebra’s, giraffen en pumba’s (wrattenzwijnen) gespot. Als eerste activiteit geziplined, wat bijzonder was met de bergen en de natuur in het gebied. Daarna een uitkijkspot bezocht, waar je alleen kon komen via zo’n lange dunne gevlochten wiebelbrug, maar waar we de meest fantastische foto’s hebben gemaakt. Geluncht (wederom met uitzicht), en als hoogtepuntje van de dag de grootste swing van Zuid-Afrika gedaan. Klinkt leuk, een swing, een soort schommel ofzo. Nou, het leek meer op bungeejumpen. Aan een touw de afgrond instorten om vervolgens weer omhoog getakeld te worden. De vrije val duurde ongeveer een seconde, maar het leken er wel 5. Ik spartelde in het rond en was er écht van overtuigd dat ik doodging. Maar toen ik eenmaal laag genoeg was en het touw weer voelde, was alles weer goed. Net niet gehuild, en het allerbeste komt nog, ik heb er een certificaat voor gekregen! Geen echte, maar het idee is leuk, dan heb ik het toch nog ergens voor gedaan.
Zo was er bijvoorbeeld gisteravond een kakkerlak in ons huisje. Na mijn avontuur met “de swing” kon ik dit natuurlijk makkelijk aan! Grapje, een held op sokken want ook ik heb gewoon een uur gillend op een stoel gestaan.